Zoeken in deze blog

Totaal aantal pageviews

16 augustus 2010

Extremwah

Het sluimerde al een tijdje. Zal ik wel of zal ik niet. Gewoon één keertje kijken of het wat voor me is. De muziek, de sfeer, de hele mikmak. Nee joh, Extrema is niks voor jou. Daar draaien ze liedjes die klinken als een veilingterrein vol spruitensorteermachines. De enige afwisseling is dat er soms een kist met bie-bie-bieten in wordt gegooid. Geloof me Anja, daar wil je niet tussen staan.

Misschien hebben ze gelijk. Maar als iemand je wekenlang smeekt om mee te gaan (oké oké) en als het prijzige kaartje daarna voor noppes in je schoot wordt geworpen – sja, dan spring ik dus in een spijkerbroek, pak mijn trouwe festivalsneakers en gooi een handvol mueslirepen in mijn tas. Met hetzelfde gemak ook maar een paar regenponcho’s want ik hoorde vriendlief van achter zijn laptop mompelen dat we het tot 14.00 uur droog houden.

3 augustus 2010

Charlestonwedding

25 juli 2010

8 juli 2010

Voetbalgadgets doen iets met je.

Weet iemand wanneer de WK-gadgetverbranding gepland staat? Ik word gèk van de rondslingerende Bungelbeesievoetbalgogo’s hier in huis. Ze liggen, staan en hangen overal. Ik kom de laatste weken in supermarkten en warenhuizen waar ik anders niks te zoeken heb. Ik schakel zelfs opa, oma èn hun buren in. En dat allemaal omdat mijn kind zo lekker blij wordt van weer een lading rommel uit China. Tja, een kinderhand is gauw gevuld maar ondertussen realiseer ik me dat ik ooit riep noooooooit zo’n moeder te worden die haar kinderen helpt waardeloze snuisterijen te verzamelen. Ik ben diep gezonken.

6 mei 2010

Doodgaan in de Alpha

Oef… de zaterdagavond moet nog beginnen en ik ben al moe. Gauw een dutje op het heilige gras. Van echt slapen komt natuurlijk weinig, maar zoals Bassie dat vroeger zo pakkend kon zeggen, bekijk ik toch even de binnenkant van mijn ogen. Rare gewaarwording, al die kistjes, gympen en teenslippers suizend langs je oren.

En hup, daar gaan we weer. Tijd voor actie. Programmaboekje... programmaboekje… Vorig jaar vergat ik dat ding telkens mee te nemen naar het festivalterrein maar inmiddels ben ik een slimme meid. Mijn papieren kompas wijkt geen moment van mijn zijde. Heb er zojuist zelfs iemand de Bravotent mee aangewezen. Kijk, dan ben je een aanwinst voor de mensheid. Ehh.. shit, ik ben ineens iedereen kwijt. Een half uur terreindolen levert niks op. Geen enkel bekend bekkie te bekennen. Wacht.. mijn mobieltje. Even Ben bellen. Voicemail. Bart idem. Ger dito. Dat schiet lekker op. Ondertussen slenter ik op m’n Allstarretjes door het mulle zand. Of is het zand rul? Waar is je woordenboek als je ‘m nodig hebt. En nog zoiets, ik kom steeds dezelfde onbekenden tegen. Ben bijna geneigd te gaan high- en lowfiven, zo vertrouwd worden die total strangers al.

30 april 2010

Straatnaam

De Groenstraat, daar woon ik. Leuke straat. Veelzijdige straat. Van alle gemakken voorzien. Een bakker. Een supermarkt. Een makelaar. Een reisbureau. Een drogist. Een postkantoor. Een bloemenzaak. Speelgoed, witgoed, ondergoed. Das nog maar het topje. Twee cafés. Een heuse carnavalswagenbouwplaats. Een pinautomaat. Een spoorwegovergang. Jahaaah, niet niks hè? Appartementjes, oudbouw, nieuwbouw en als kers in de appelmoes ook een aantal villa’s met dubbele garage èn tuinman. Toemaar, toemaar, toemaar.

Ik kom oorspronkelijk uit Rijsbergen. Geboren in de Oekelsestraat. Hoe vaak mensen daar niet binnensmonds om hebben moeten lachen. Haha, hoest meej jullie Sjef? Zucht… zo ontzettend niet grappig. Ik weet nog dat ik ooit in de binnenstad een zwart-wit rolletje liet ontwikkelen bij de HEMA. De vrouw achter de fotodesk noteerde keurig mijn naam op het formulier. Niks aan de hand. Bij het horen van mijn adres zag ik plots haar mondhoeken krullen. Ze probeerde zich nog te herpakken maar helaas, er volgde een duidelijk hoorbare grinnik. Ik kan je zeggen, zoiets doet pijn. Je wordt ineens niet meer voor vol aangezien daar in zo’n winkel. Reeds. Als het ware…

15 april 2010

Recensie Gerard van Maasakkers


Wat een goeie programmeur hebben ze bij de Heemkundekring. Dè Troubadour van Nuenen op een podium in Prinsenbeek. Petje af.

Zo’n drie jaar geleden stuurde een vriend uit Eindhoven mij een homemade cd van ene Gerard van Maasakkers. Luster mar! Ik had nog nooit van de man gehoord maar als vrienden zeggen dat iets goed is dan zit zo’n schijfje al gauw in mijn geluidsdrager. Ik hoorde liedjes over gewone mensen, het boerenleven, het geloof. Allemaal gezongen in het Oost-Brabants. De teksten raakten me. Geen wollige woorden maar sobere pakkende zinnen over alledaagse dingen. Woorden uit het hart. Uit het hart en de pen van Gerard van Maasakkers.

Een jaar later ging ik samen met mijn ouders naar één van zijn theatervoorstellingen. Er gebeurde iets met me, de tranen liepen over mijn wangen. – en zomaar ineens vuul ik de tranen komen – waarvandaag ik weet ’t nie – ik was nie ongelukkig en ik ben nie somber – ’t is die mens en zijne muziek. Dit wetende ging ik gisteravond dus goed voorbereid van huis. Mascara, de waterproofversie. Bij ‘Hier Heur Ik Thuis’ bleek ik het goedje niet voor niks te hebben aangebracht. Pjoew…

13 maart 2010

Honger

Een bekend fenomeen, je rolt de kroeg uit en hebt honger. Ik weet het, ’t is geen politiek correct woord. De arme kindjes in Biafra vroeger, dìe hadden honger. Wij worden geacht het ‘trek’ te noemen, maar na een avondje stappen voelt het gewoon als honger. Niet dat je als een bezetene bloembollen uit iemands voortuin graaft maar toch...

Op zulke momenten lust ik – heel gek - best een yoghurtbeker met rechtsdraaiende Bifidus-bacteriën. Zeer verantwoord en vriendelijk voor je darmflora. Alleen, waar vind je die ’s avonds laat in hartje stad. Een vette muurkroket dan. Heel wat sneller te scoren met als voordeel dat je meteen èchte bacteriën in handen hebt. Hm nee, net ziek geweest en ik ben nogal van de bewuste keuzes. Mij zul je nooit richting Febo zien zwalken. Ik duik al jaren zeer succesvol in mijn lederen uitgaanslaarzen om er geplette mueslirepen uit naar boven te toveren. Echter… sinds kort ben ik er achter dat er zowaar nòg een manier is om ‘s nachts van je knorrende maag af te komen. Let maar op.

25 februari 2010

Fiets

Ik moest vandaag denken aan de SIRE-spotjes over dat wij de maatschappij zijn. Tuurlijk, op sommige punten is de wereld waarin wij leven inderdaad harder en asocialer geworden. De term ‘een kort lontje’ had vroeger slechts betrekking op ondeugdelijk vuurwerk, waar je beter vanaf kon blijven als je de rest van je leven handmatig tot tien wilde blijven tellen. Bumperkleven, daar hadden ze nog lang geen Bison Kit voor op de markt gebracht en opstaan voor ouderen deed je uit respect en goed fatsoen, maar ook omdat je gewoon nog nooit van een ‘luie reet’ had gehoord.