Zoeken in deze blog

Totaal aantal pageviews

25 februari 2010

Fiets

Ik moest vandaag denken aan de SIRE-spotjes over dat wij de maatschappij zijn. Tuurlijk, op sommige punten is de wereld waarin wij leven inderdaad harder en asocialer geworden. De term ‘een kort lontje’ had vroeger slechts betrekking op ondeugdelijk vuurwerk, waar je beter vanaf kon blijven als je de rest van je leven handmatig tot tien wilde blijven tellen. Bumperkleven, daar hadden ze nog lang geen Bison Kit voor op de markt gebracht en opstaan voor ouderen deed je uit respect en goed fatsoen, maar ook omdat je gewoon nog nooit van een ‘luie reet’ had gehoord.


Inderdaad, onze maatschappij is veranderd. Helaas vaak niet ten goede. Maar dat mijn rode citybike twaalf godganse dagen onaangeroerd op de stoep van de plaatselijke chinees blijft staan, omdat mijn deeltijddementerende wederhelft niet meer wist dat ie ‘m daar had weggezet toen ie het carnavalsgedruis indook, daar val ik stijl van achterover.

Hij is gammel, die fiets van mij. Als je erop rijdt voel je een enorme slag in het voorwiel. Lekker schakelen is ook al jaren geleden en van de geluiden die mijn stalen ros produceert, gaat zelfs een slechthorende ratelslang op de loop. Maar als ie daar geparkeerd staat bij de chinees en je ziet het fietssleuteltje hangen (yep.. ook dat was meneer vergeten) dan is het nog best een fiets waar je U tegen zegt. Vooral tijdens carnaval.

Hm.. zou niemand hem hebben meegenomen omdat het een ‘city’bike is? Hij stond natuurlijk in een dorp. Een heel mooi dorp. Eén ding is zeker, ik ga er - net als mijn fiets - nooit meer weg!

Geen opmerkingen:

Een reactie posten