Zoeken in deze blog

Totaal aantal pageviews

6 mei 2013

Dag lieve buurman

Mijn buurman is dood. Ik zag het aan de hoeveelheid auto’s op het erf toen ik vrijdagavond van mijn werk thuiskwam. Het is nog snel gegaan. Vorige week ben ik nog even bij hem langsgegaan. Hij had een goeie dag maar er waren een paar pittige weken met pijn aan vooraf gegaan. Zijn medicatie was nu verhoogd en hij zat in pyjama op de bank biljarten te kijken. Hij mocht dan al 85 zijn en zijn vrouw een paar maanden geleden zijn verloren, hij was nog niet van plan zich zomaar gewonnen te geven. Zijn dochter had hem daarstraks een lekker kopje soep gegeven. Dat vertelde ie me drie keer. Hij had het goed zo, omringd door zijn familie. Ook vrouwlief was nog zeer dichtbij. “Ga maar kijken, ze staat heel mooi op het kastje in de hal”. En inderdaad, tussen twee elektrische kaarsen stond een mooi glanzende urn. Het was een vredig gezicht. “Kom je daar straks bij te staan?” vroeg ik. “Ja, dat zou wel mooi zijn maar dat hebben we eigenlijk nog helemaal niet besproken” antwoordde hij lachend.

Mijn buurman, we woonden zo’n negen jaar samen. Altijd zwaaien, altijd groeten. Vanaf zijn houten tuinbankje bespraken we op gezette tijden de buurtperikelen. Hij hield alles in de gaten. Als ik boodschappen ging doen kon ik gerust mijn ramen en deuren open laten. Ik wist zeker dat mijn buurman met een scherp geslepen schoffel achter de dieven aan zou gaan. Mijn persoonlijke buurtpreventie. Mijn afleveradres als ik weer eens had geshopt op het internet.

Al vanaf dat we in ons huis kwamen wonen rolde mijn buurman op maandagochtend onze lege kliko terug naar de voordeur. De laatste weken bleven ze staan waar de vuilnismannen ze hadden achtergelaten en zag ik hem niet meer in zijn tuin harken. Ach, het zal vast met de langdurige winter te maken hebben. Te koud om buiten te komen. Het bleek kanker te zijn. 

Bij het weggaan trok ie me naar zich toe en even hielden we onze hoofden tegen elkaar. Ik drukte een aantal kusjes op zijn rechterwang. “Je komt toch zeker nog een keer op visite hè?” Dat beloofde ik. En wat ik beloof kom ik na. “Tot ooit lieve lieve buurman, buurten we samen verder!” 

Geen opmerkingen:

Een reactie posten