Doodgaan in de Alpha

Oef… de zaterdagavond moet nog beginnen en ik ben al moe. Gauw een dutje op het heilige gras. Van echt slapen komt natuurlijk weinig, maar zoals Bassie dat vroeger zo pakkend kon zeggen, bekijk ik toch even de binnenkant van mijn ogen. Rare gewaarwording, al die kistjes, gympen en teenslippers suizend langs je oren.

En hup, daar gaan we weer. Tijd voor actie. Programmaboekje... programmaboekje… Vorig jaar vergat ik dat ding telkens mee te nemen naar het festivalterrein maar inmiddels ben ik een slimme meid. Mijn papieren kompas wijkt geen moment van mijn zijde. Heb er zojuist zelfs iemand de Bravotent mee aangewezen. Kijk, dan ben je een aanwinst voor de mensheid. Ehh.. shit, ik ben ineens iedereen kwijt. Een half uur terreindolen levert niks op. Geen enkel bekend bekkie te bekennen. Wacht.. mijn mobieltje. Even Ben bellen. Voicemail. Bart idem. Ger dito. Dat schiet lekker op. Ondertussen slenter ik op m’n Allstarretjes door het mulle zand. Of is het zand rul? Waar is je woordenboek als je ‘m nodig hebt. En nog zoiets, ik kom steeds dezelfde onbekenden tegen. Ben bijna geneigd te gaan high- en lowfiven, zo vertrouwd worden die total strangers al.

Duidelijk te lang alleen nu, das een feit. Bas maar eens proberen. Yesss, er wordt opgenomen. Haha, Bas is ook iedereen kwijt dus na het berekenen van wat noorderbreedtegraden ontmoeten we elkaar voor de ingang van de Juliet. Als twee dartelende hertjes rennen we naar elkaar toe. Ik probeer nog een slo-mo hug te bewerkstelligen maar die ketst onherroepelijk af. Bas is duidelijk niet van de romantische films. Eeej, dan niet.

18.05 uur - Maxïmo Park. Alleen de naam ken ik. Ze schijnen goed te zijn want sja.. geprogrammeerd in de Alpha. Ik hobbel dus mee met de groep. Mwah, niet echt mijn ding zeg maar. En de tent is bij lange na niet vol. Een uitgelezen moment om de kudde Brabo's op de gevoelige plaat te zetten. Jongens, effe de koppen bij elkaar en net doen of het leuk is hier op Lowlands! - klik - Bij Kyteman’s Hip Hop Orkest zet ik mijn camera op filmen maar awardwinning material wordt het niet, met dank aan de ‘heren’ in mijn gezelschap. Ik word voortdurend aangestoten, op de schouder getikt en in m’n zij gekieteld. Tuurlijk, allemaal per ongeluk. Heel fijn mannen. Volgend jaar een camera met steadyshot op jullie kosten.

En weer ben ik iedereen kwijt, potverdrie! Thuis toch eens nagaan of mijn sociaal-emotionele vaardigheden wel afdoende ontwikkeld zijn. Nu geen tijd voor want ik ben onderweg naar de Grolsch. Basement Jaxx om 21.00 uur. Halverwege word ik aangesproken door twee goedlachse jongemannen. Of ik het ook zo naar mijn zin heb hier. Zekers. Jullie? Het gesprek komt al gauw op wat we doen voor onze belegde boterham. Jongen A werkt bij een radiozender en doet iets onduidelijks met interviews. Als de naam Frans Bauer valt zegt jongen B dat die in het echt ook wel eens nìet aardig kan zijn. Hahaaaah, dat weet ik, dat weet ik, roep ik euforisch. Huh, hoe weet jij dat? Dat heb ik van een vriend van me. Die heeft ooit met Frans op kantoor gezeten om zijn financiën te regelen. Jongen B kijkt me aan alsof ie Snoop Dogg een heuse winterpeen ziet eten. Ik zat ook bij dat gesprek, zegt ie droog. Echt? Dat meen je niet. Nou haha, dan hoef jij mij niet meer te vertellen waar jij werkt. B en ik highfiven genoeglijk. Wat is de wereld toch heerlijk smal. Gelukkig maar want even later kom ik eindelijk weer een paar bekende gezichten tegen. Werd tijd.

Toch eens broodkruimels gaan strooien want wederom is iedereen op een andere plek dan waar ik ben. Joehoe, ik heb me dit keer ècht gewassen guys! Ik sms Ben. KC 17e paal links, krijg ik terug. Hogere wiskunde voor gevorderden. KC… KC… aaah Kaiser Chiefs. Lang leve mijn reisgidsje. Als een speer naar de Alpha. De zeventiende paal links. Ja duhuh… links vanaf waar? En lekker tellen zeg in die menigte. Ik besluit in m’n uppie de Alpha te doorklieven en pak zo nog een paar lekkere KC-nummers mee.

Na 90’s Now in de Grolsch en Speedy J in de Bravo is deze zaterdag wel mooi geweest. Goed is goed. Het is inmiddels ’s nachts na vieren en met de welbekende hangijzers loop ik richting uitgang. En daar gaat het mis. Ik hoor het mezelf nog zeggen. Ahhh… zullen we nog ff naar de 24-uurstent gaan? Daar ben ik nog nooit geweest. Nou vooruit dan. Dat lichtelijke middagdutje blijkt een gouden greep want van vermoeidheid is geen sprake. Ik heb het reuze naar mijn zin in dit gezellige onderkomen en kijk hihi, daar loopt de aanwijsstokkenman. Ik word meesterlijk melig. Teveel Spa Blauw, wat ik je bromsnor. Met Bas en Rolf begin ik een spreekwoordenbattle. De maat is vol, de rapen zijn gaar en ik kom niet meer bij. Iemand besluit dat we op huis aangaan want oost west thuis best. Van mij hoeft dat nog niet maar oké dan. Met stille trom vertrekken we.

Buiten schrik ik me het leplazarus. Het is ineens teringtyfus licht. MORGENSTOND HEEFT GOUD IN DE MOND lallen Rolf en Bas in koor. Als nuchtere onder de dwazen probeer ik het tweetal stil te krijgen maar telkens barst ik in lachen uit als er weer zo’n oud-Hollandsch gezegde over het campingterrein wordt getoeterd. De weg naar onze tentjes is lang maar was nog nooit zo leuk. Zwalkend en hikkend van het lachen komen we aan op onze stek. Iedereen slaapt. Of anders gezegd: iedereen is inmiddels wakker geworden van dit stel luidruchtige branieschoppers. Ik hoor her en der gegrinnik en er zijn er zelfs een paar die vanuit hun slaapzak meedoen met deze verkwikkende ochtendactiviteit. Bas roept BLAFFENDE HONDEN!! Drie tentjes antwoorden BIJTEN NIET. Mijn lachspieren maken overuren, mijn buik doet pijn.

Tijd om te nokken. Om half zeven kruip ik in mijn schulp maar twee uur later ben ik alweer rise and shine. Ik kan nog steeds de hele wereld aan en ben zo hyper als een duizendpoot met nieuwe schoenen. Kom we gaan, roep ik vol energie. Liesbeth kijkt me doorgrondelijk aan en verklaart me voor gek. Na een paar uur begrijp ik wat ze bedoelt. Ik. Ben. Kapot. De zon brandt op mijn huid, mijn gezicht wil naar bed en ik krijg het lood gewoon nìet uit mijn schoenen gepeuterd. Bij Elle Bandita in de India moet ik snel naar buiten voor wat frisse lucht. Ik voel me slechter en slechter maar hou me sterk want heeej… ik stond gisteren wel mooi voor het eerst in de 24-uurstent. Yeah, vanavond naar de Arctic Monkeys. Terwijl ik dit zeg lukt het me nog net wat leven in mijn armen te faken. Ik zucht. Nog nooit zo’n tergend moeizame zondag gehad. De Arctic Monkeys? Bij het tweede nummer komen de tranen. Niet van ontroering maar van pure zelfoverschatting, uitputting en koorts. Doodgaan in de Alpha. Been there, done that.