Zonnebank

Mijn hoofd wordt nòg rood. En dan te bedenken dat het al zo’n tien jaar geleden gebeurd is. Wat is er tien jaar geleden gebeurd? Ah laat ook maar, ’t is niks. Ik wil het er eigenlijk niet over hebben. Ja daaag, nu moet je het zeggen ook. Een beetje gaan lopen cliffhangen. Ongelofelijke hekel aan. Dat heb ik nog van Dallas vroeger. Zo irritant dat het weken duurde voor je wist wie J.R. Ewing had neergeschoten. Ik weet nog dat Pamela maandenlang liep te jammeren en janken omdat Bobby dood was. Bleek dat achteraf gewoon een droom. Het resultaat van een ordinaire writer’s block door een incapabele scriptschrijver. Maarrrr… daar trappen we niet meer in dus vooruit met de geit: Wat is er tien jaar geleden gebeurd waar jij je nu nog voor schaamt? Hihi, je hebt toch geen poedelpermanentje gehad hè? Nee. Heb je dan misschien ooit iets gejat ofzo? Nope. Op vrouwenvoetbal gezeten? Ook niet. Iemand z’n ogen uitgekrabd? Tuurlijk niet. Een anonieme brief met uitgeknipte letters verstuurd? Nee joh. Je had een nest wandelende takken! Getver. Je was hopelessly verliefd op John Travolta. God nee. Je haalde Rubic’s Kubus uit elkaar om ‘m daarna snel op kleur weer in elkaar te zetten. Nee man, dat was jij. Oja. Nou, voor de draad ermee.

Oké oké. Weet je nog dat Ben en ik in ons vorige huis een zonnebank op zolder hadden? En dat ik daar wekelijks onder lag te pitten? Ja, weet ik. En dat ik daar zelfs onder ging als buiten de mussen van het dak vielen omdat ik niet in de tuin durfde te gaan liggen, bang dat de buren me zouden zien? Eh nee, dat wist ik niet maar kan me er wel iets bij voorstellen. Zou ik ook doen als ik daar woonde. Achter jullie huis was toch een hangplek waar in de zomer altijd alle buurtjongeren op scooters naar toe kwamen om muziek te luisteren, blikjes bier te drinken en herrie te schoppen? Precies. Nou, komt ie..

Op een zondagmiddag lag ik weer heerlijk onder de zonnebank. Buiten was het meer dan 30 graden dus ik had het tuimelraam horizontaal open gezet om toch nog een béétje frisse lucht binnen te krijgen. Na een half uur hoorde ik beneden de voordeurbel. Ja daaag, ik doe niet open. Ik lig hier lekker klam te sudderen op mijn rug. Dat ze ‘t bekijken daar beneden! Maar die stomme bel bleef gaan. Er zal toch niks met Ben gebeurd zijn op het voetbalveld? Oeh, misschien staat het huis in brand. Heb ik het gas wel uitgedraaid? Toch maar snel een handdoek omgeslagen en naar beneden. Staat er een voor mij onbekende vrouw voor de deur. Een mooie donkere dame met veelkleurige kralen in dikke vlechten. Met een gebatikte omslagdoek en een dozijn armbanden om de polsen. Zo’n vrouw uit een land waar niemand het in zijn hoofd haalt ooit een zonnebank op zolder te zetten. “Excuses dat ik zo op je deurbel rammel maar ik woon hierachter. Ik wilde je even waarschuwen dat iedereen je naakt kan zien liggen omdat het dakraam alles weerkaatst.” 

Je houdt hier wel je mond over hè? Tuurlijk.